آرامگاه نظام الدین محمود الحسینی

نویسنده: مجتبی راستگو

شنبه 87/9/9 ساعت 3:51 صبح

که من رطل گران دارم

روان کن ساقیا جامی که جان اندر آرامگاه نظام الدین محمود الحسینی ملقب به داعی الی الله از سادات حسینی، عالم, عارف و شاعر شیرازی با 38 جلد اثر فارسی و عربی است که در جنوب شیراز، در شرق گورستان معروف دارالسلام و خارج از دروازه شاهداعی واقع شده است.

آرامگاه شاهداعی شامل دو قسمت است. بنا دارای تالاری است که قبر شاهداعی (870 - 810 ه.ق) و فرزندش سید قاسم (متوفی 920) در آن قرار دارد. سنگ قبر سید قاسم از جنس مرمر است قبر وی در فضایی قرار گرفته که دو پله از سطح نمازخانه بالاتر است و اندازه آن 518×615 متر است و بر فراز آن بقعه ای ساخته شده است.

برای اولین بار کریمخان زند این آرامگاه را به سبک معماری عهد زندیه برای قبر شاهداعی ساخت و سنگ قبر بزرگ و خوش طرحی از نوع سنگ سماقی سرخ رنگ بر روی مزار وی نصب کرد و دستور داد تا بر روی آن کتیبه ای با خط ثلث برجسته نام و تاریخ وفات شیخ را بنویسند. متن کتیبه چنین است:

لقد اشرق وجه الارش به نور وجود قطب التحققین و سید الموحدین الداعی الی الله قدس الله سره نظاما" لقلب الارشاد نظام الدین محمدالحسینی المتوفی یوم الخمیس الثانی والعشرین من جمادی الاولی سنه سبعین و ثمان مائه 870.

این سنگ 0.65 × 2.65 قرائت و بر روی آن حجاری های ظریفی از رموز عرفانی نقش کرده اند. در سال 1299 ه.ق حاجی میرزا کریم از تجار معروف شیراز بقعه آرامگاه را تعمیر نمود. ساختمان تالار و معرق کاری آن در سال 1354 ه.ش. توسط عبدالعلی فصحتی انجام شد. بر سر در آرامگاه، بر روی کاشی، شعری از شاهداعی الی الله نوشته شده که چنین است.

مهل که از تو نشیند به خاطری گردی

چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن

در درون آرامگاه نیز بر روی کاشی اشعاری از خود وی نوشته شده است که عبارتند از:

نمی گفتی بیا بنشین میان آرم

منم حیران نام تو که تا چون بر زبان آرم

منم از جان غلام تو، منم مشتاق جام تو

که می خواهم که جان تا لب از او اندر دهان دارم

تعالی الله تعالی الله چه تیغ غمزه ای داری

زآن سلطان سلطانان به نام تو نشان دارم

گرم کشتی ز من رستی وگرنه راستی را من

به طاق دل کنم پاره هزار آه و فغان دارم

به وصل خود دهم راهی که می دانی که ناگاهی